Spoilers
Een collega van mij, een groot liefhebber van films, gaat hiervan helemaal uit zijn stekker: Spoiler Paintings.
Dat wil zeggen: als hij de betreffende film nog niet heeft gezien. Lunches vlak na premièredata zijn lastig, want misschien heb jij de film al gezien, maar hij nog niet. Je wilt het erover hebben — filmliefhebbers onder elkaar — maar hij onder geen beding. Alles kan immers een spoiler zijn, en dat doet af aan de beleving van de film.
Of toch niet? Er blijkt een flink aantal wetenschappelijke onderzoeken waaruit blijkt dat mensen een verhaal op andere, diepere niveaus waarderen als ze de uitkomst ervan al kennen. Eerlijk gezegd verbaasde me dit nogal, maar daarom wordt het ook de spoiler paradox genoemd.
En toch, de ervaring van films als Fight Club en The Sixth Sense is echt anders als je al weet wat de plot is. (Nee, van mij zul je geen spoilers horen.) Nu snap ik best dat je andere dingen ziet en waardeert als je die films voor een tweede of derde keer ziet, maar de verbazing van die eerste, spoilerloze keer komt nooit meer terug.
Maar door het de spoiler paradox te noemen — een schijnbare tegenstelling — wordt geïmpliceerd dat die spoilerloze verbazing minder waard is dan al die andere ervaringen die die verbazing blijkbaar in de weg hebben gezeten.
Ik geloof dat ik de spoiler paradox flauwekul vind.
