Geel vogeltje
Nietsvermoedend liepen we van de Claes de Vrieselaan de Rochussenstraat op, toen we op het fietspad een ekster zagen die een geel vogeltje belaagde. Het gele beestje zag er duidelijk anders uit dan de stadsvogels die ik normaliter zie, dus er was iets geks aan de hand. Dan kun je wegkijken, maar dat doe ik al niet vaak, en dan ken je Martine nog niet. Mats moest de bloemen die we net hadden gekocht vasthouden, en Martine ging het beestje redden.
Dat klinkt moeilijker dan het was, want de kanarie kon niet echt meer vliegen. (Althans, op dat moment dachten we dat het een kanarie was. Het bleek een parkiet.) Dus al snel had ze ‘m te pakken en hield goed vast, terwijl ze ‘m uitlegde dat het voor z’n eigen bestwil was. Dat leek niet veel indruk te maken, want hij beet af en toe in haar vinger(s). Daar was Martine dan weer niet van onder de indruk.
De kanarie die een parkiet bleek te zijn.
Onderwijl probeerde ik me ook nuttig te maken door in te schatten uit welk open raam de parkiet naar buiten was gevlogen. Dat was niet te doen, want werkelijk elk raam dat open kon, stond open. En om nou bij iedereen aan te gaan bellen?
Dus belde ik de Dierenbescherming (144), die snel de Dierenambulance stuurde. Twee vrolijke medewerkers stapten uit en gingen gelijk aan de slag. Martine moest even in de ambulance met de deur dicht om te voorkomen dat-ie alsnog weg zou vliegen. Ik kreeg een snelcursus ornithologie: ‘Een kanarie heeft een rechte snavel, bij een parkiet istie krom.’ Weer wat geleerd.
De parkiet was waarschijnlijk al een tijd buiten en had het op eigen kracht niet meer lang gered. Terwijl het doosje met het parkietje erin op de voorstoelen werd gezet, informeerde Martine of het wel goed ging komen met het beestje. De medewerker draaide zich om, liet z’n hoodie zien met daarop twee parkieten, en zei: ‘Wat denk je? Ik ben de vogelman.’
In Rotterdam dragen superhelden geen cape, maar een hoodie.
